wstęp: 10 zł, bilety do nabycia online lub w DK Kadr

Teatr CHOREA / „Ciemność. To co jest ukryte”
(Projekt współfinansuje m.st. Warszawa)
Centrum Sztuki Tańca w Warszawie, DK “KADR”, ul. Gintrowskiego 32, Warszawa

Tytuł: “Ciemność. To co jest ukryte”
Reżyseria i choreografia: Janusz Adam Biedrzycki, Magdalena Paszkiewicz
Scenariusz i dramaturgia: Wiktor Moraczewski
Muzyka: Tomasz Krzyżanowski
Przygotowanie muzyczne: Joanna Filarska
Kostiumy: Mateusz Bidziński
Realizacja dźwięku: Marcin Dobijański
Reżyser i światła: Tomasz Krukowski
Wizualizacje: Paweł Klepacz
Multimedia interaktywne: Aleksander Dynarek
Obsada: Joanna Chmielecka, Anna Chojnacka, Barbara Cieślewicz, Ewa Otomańska, Aleksandra, Szałek, Aleksandra Ziomek, Przemysław Bitner, Tomasz Hołubowicz, Grzegorz Nasalski
Po spektaklu spotkanie prowadzi Jadwiga Majewska.

Ciemność? Boję się jej. Takiej odpowiedzi udzieliłaby większość z nas. Dla obawiających się ciemności jest ona przede wszystkim brakiem czegoś, do czego przywykliśmy, co daje nam poczucie bezpieczeństwa i pewności. Jej barwa jest utożsamiana ze złem, lękiem, światem nieznanym. Ale czasami i ci zalęknieni pragną wtulić się w ciemność ‒ z myślą o zatrzymaniu ruchu materii, z nadzieją na osiągnięcie spokoju i wytchnienia. Ciemność jest zaskakująca, pociągająca, pełna szeptów i szelestów, które warto usłyszeć. Większość ludzi potrzebuje ciemności. Takiej ciemności, w której mogliby się na chwilę zatrzymać i… ZOBACZYĆ WIĘCEJ. Jak brzmi Twoja Ciemność? Boisz się jej? A może wręcz przeciwnie, bardzo jej pragniesz?
Wiktor Moraczewski, dramaturg

Spektakl „Ciemność. To co jest ukryte” to kolejny etap współpracy tancerzy Teatru Chorea z osobami niewidomymi i słabowidzącymi. Muzyczno-ruchowy projekt jest odzwierciedleniem widzialności osób narażonych na marginalizację, których życie zostało rozerwane pomiędzy światłem/ciemnością, dźwiękiem/ciszą, ruchem/bezruchem. Muzyka wykonywana jest na żywo. Warstwa literacka spektaklu została wzbogacona o wątki naukowe.
Codzienny cykl życia człowieka podzielony jest na dwie fazy. Podczas jednej dominuje światło, w drugiej natomiast – ciemność. Porządek ten został, od pewnego momentu w historii cywilizacji, zaburzony przez skąpanie świata w sztucznym świetle. Wówczas to nasiliły się intuicje i przeświadczenia, które kategoryzują ciemność jako obszar zła, natomiast światłu przypisują walory wydobywania dobra i jasności, ułatwiającej funkcjonowanie w codziennym życiu.
Z naukowego punktu widzenia całkowita ciemności nie istnieje. Wszystkie ciała emitują bowiem promieniowanie elektromagnetyczne – światło. Osoby niewidome i słabowidzące postrzegają ciemność zupełnie inaczej. Ciemność to dla nich znajomy obszar bezpieczeństwa, to poczucie podmiotowości, wolności, to także ramy wyrażania radości i swobody we własnym działaniu. Niewidomi posiadają narzędzia i umiejętności, by żyć w ciemności. Nie boją się jej, ale traktują ją jako naturalne środowisko życia.
www.chorea.com.pl